Μία παραμυθένια παράδοση ξεκίνησε να δημιουργείται το 1992 και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα επιβεβαιωθεί σε λίγες εβδομάδες.
Είναι αυτή η ιστορία που πάντα γοητεύει, με το μεγάλο outsider να πηγαίνει κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και κάθε λογική. Να έρχεται από το πουθενά και να κατατροπώνει γίγαντες προτού στρογγυλοκαθίσει στο θρόνο.
Σπάνιες συγκινήσεις που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει. Ναι, σίγουρα, έχουμε δει κατά καιρούς πολλές εκπλήξεις ακόμα και στην Ελλάδα (ποιος ξεχνάει το πρωτάθλημα της Λάρισας ή το κύπελλο της Καστοριάς;) αλλά δύο είναι που έχουν προκαλέσει αίσθηση σε όλο τον πλανήτη ενώ κοντοζυγώνει και η τρίτη, που αν πραγματοποιηθεί θα είναι και η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του αθλήματος. Και το κοινό που έχουν; Το είπαμε ήδη: Συμβαίνουν ανά 12 χρόνια.
1992 – Δανία: Από την παραλία στην κορυφή της Ευρώπης
Την ώρα που οι διεθνείς της Δανίας έκαναν τις βουτιές τους, σκόρπιοι στις διάφορες παραλίες του κόσμου, έχοντας αποκλειστεί από το Euro του 1992, σκάει η βόμβα (τι ειρωνικό…). Εξαιτίας του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία, οι πλάβι αποκλείονται στα χαρτιά και η πρώτη επιλαχούσα ήταν η Δανία.
Χωρίς προετοιμασία και με την αλμύρα να μην έχει προλάβει να ξεπλυθεί, οι Δανοί ποδοσφαιριστές πήγαν στην Σουηδία , όχι όμως για να συνεχίσουν τον τουρισμό τους (δεν έχει και παραλίες εκεί πάνω).
Κάνουν την μεγάλη έκπληξη να περάσουν ως δεύτεροι στον όμιλο (πρώτη η οικοδέσποινα Σουηδία) αφήνοντας έξω Γαλλία και Αγγλία. Είχαν ήδη ξεπεράσει τις προσδοκίες και κόντρα στην κάτοχο του τροπαίου Ολλανδία δεν υπήρχαν απαιτήσεις. Κι όμως, οι “Danish Dynamites” έβγαλαν εκτός τους Οράνιε στα πέναλτι. Κι ετοιμάστηκαν για τον τελικό με το απόλυτο φαβορί, την Γερμανία.
Την νύχτα πριν τον μεγάλο τελικό, ο κόουτς των Δανών τους επέτρεψε να την περάσουν με τις συντρόφους τους. Κάτι που είθισται να απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά μιας και θεωρείται δεδομένο ότι οι παίχτες δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους την επόμενη μέρα.
Τελικά οι Δανοί δεν πήραν μόνο τα πόδια τους (και προφανώς και τις γυναίκες τους το βράδυ) αλλά πήραν και τους Γερμανούς για πλάκα με 2-0.
Τα παλικάρια φαίνεται ότι κρανιώθηκαν τόσο πολύ που τους έκοψαν τις διακοπές στην μέση που αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους πάντες.
Και το έκαναν, χαρίζοντας σε εμάς του φιλάθλους που έχουμε πάντα μία μεγαλύτερη συμπάθια στον Δαυίδ, ένα μοναδικό ποδοσφαιρικό παραμύθι. Μοναδικό; Χμ, τελικά όχι…
2004 – Ελλάδα: Οι “παραλίες” στην κορυφή της Ευρώπης
12 χρόνια μετά το έπος των Δανών, έσκασαν μύτη οι Έλληνες. Μία ομάδα που δεν είχε ποτέ να επιδείξει κάτι σοβαρό στις μεγάλες διοργανώσεις. Με μία μόνο συμμετοχή στο Euro του 1980 και μία πανωλεθρία στο μουντιάλ του 1994. Μία ομάδα που αν και στο παρελθόν είχε μεγάλες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες (Δομάζος, Αντωνιάδης, Σαραβάκος, Αναστόπουλος) πήγαινε τώρα στα τελικά με Βρύζα και Χαριστέα. Η αποφυγή της τελευταίας θέσης του ομίλου (με Πορτογαλία, Ισπανία και Ρωσία) θα ήταν επιτυχία.
Η νίκη στην πρεμιέρα κόντρα στους διοργανωτές Πορτογάλους (2-1) μας έκανε να νιώσουμε χαρά μιας και αυτή τη φορά θα φεύγαμε με το κεφάλι ψηλά. Η ανέλπιστη ισοπαλία με τους Ισπανούς (1-1) μας έκανε να μιλάμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στην μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου, την πρόκριση από τον όμιλο. Το 2-0 στα πρώτα λεπτά με τους Ρώσους μας προσγείωσε ανώμαλα. Όνειρο ήταν και πάει. Μόνο που το τελικό 2-1 σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα των Πορτογάλων με τους Ισπανούς μας έστειλε στα νοκ άουτ χάρη στην διαφορά τερμάτων.
Κωλοφαρδία; Και ναι και όχι. Η τύχη πάντα κλίνει προς το μέρος των περισσότερο ικανών.
Οι Έλληνες φίλαθλοι, που όσο εύκολα απογοητευόμαστε τόσο εύκολα ενθουσιαζόμαστε αρχίσαμε να απαιτούμε “σήκωσε το το γαμημένο, δεν μπορώ να περιμένω”. Το “γαμημένο” μετατράπηκε σε “τιμημένο” (όσο εύκολα μετατράπηκε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ από τον Αλέξη) ώστε να είναι political correct και να μπορεί να παίξει στα κανάλια χωρίς πρόστιμα από το ΕΣΡ.
Έχοντας ένα περισσότερο προκριματικό γύρο από του Δανούς 12 χρόνια πριν, και με το δυσκολότερο πρόγραμμα (συχνότητα αγώνων και χιλιομετρικές αποστάσεις) οι Έλληνες έστειλαν για πρόωρες διακοπές του κατόχους του τίτλου Γάλλους και στον ημιτελικό το μεγάλο φαβορί (έπαιξε διαστημική μπάλα) Τσεχία.
Λίγο πριν τον τελικό, ο πιο παραλίας πρωθυπουργός που είχε ποτέ η Ελλάδα, ο Κώστας – εξπερ στο playstation και μπαϊρακταρικός γευσιγνώστης- Καραμανλής έκανε καζούρα στον Πορτογάλο ομόλογο του λέγοντας του ότι οι Έλληνες θα σηκώσουν την κούπα.
Άπαντες θεώρησαν τον Κωστάκη μεγάλο χωρατατζή. Μόνο που το “Πειρατικό” δεν αστειευόταν κι έγινε η αιτία κολλήσει στον Κριστιάνο Ρονάλντο του παρατσούκλι του κλαψιάρη.
Έτσι η Ελλάδα κατάφερε ένα έπος μεγαλύτερο κι από της Δανίας.
Το μεγαλύτερο όλως των εποχών.
Όλων; Χμ… μάλλον όχι…
2016 – Λέστερ: Οι “πουθενάδες” στην κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ
Δώδεκα χρόνια μετά το ελληνικό έπος στην Πορτογαλία, όλοι οι οπαδοί των απανταχού Δαυίδ, παρακολουθήσαμε με δέος και αγωνία την επέλαση της Λέστερ. Μία ομάδα που αν δεν είχε αγωνιστεί κάποτε ο Ζαγοράκης και αν δεν υπήρχε το Στοίχημα, θα αγνοούσαμε την ύπαρξη της. Κι όμως, αυτοί οι “πουθενάδες” με προπονητή τον άτιτλο και απολυμένο από την Εθνική Ελλάδας ως υπεύθυνο του ναυαγίου της, Κλαούντιο Ρανιέρι, έκανε το απόλυτο θαύμα.
Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να σηκώσει ένα outsider ένα Euro έχοντας να δώσει 5 και 6 αγώνες το καλοκαίρι (οπότε και κάποιοι σταρ δεν έχουν μεγάλη φρεσκάδα μετά το τέλος των πρωταθλημάτων και ευρωπαϊκών πορειών) παρά να πάρει το πιο δύσκολο πρωτάθλημα σε βάθος 38 αγώνων και κόντρα σε τιτάνια (και πολυεθνικά) μπάτζετ και με τεράστια παράδοση όπως αυτά των Μάντσεστερ Σίτι και Γιουνάιτεντ, Τσέλσι, Άρσεναλ, Τότεναμ, Λίβερπουλ κλπ. Σε ένα πρωτάθλημα όπου αυτός που υποβιβάζεται, θα έβγαινε δια περιπάτου Ευρωπη αν αγωνιζόταν στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Η παρέα του Βάρντι, του Μαχρέζ και του Καντέ (όχι του άμπαλου που είχε ο ΠΑΟ) προκάλεσε το μεγαλύτερο σοκ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Και άπαντες (πλην των φίλων της Τότεναμ που έχασε χρυσή ευκαιρία) και έκανε τους λάτρεις των outsiders να πανηγυρίσουν για μία ομάδα που μέχρι τότε ήταν από άγνωστη έως αδιάφορη.
Η μικρή Λέστερ με κόουτς τον Ρανιέρι που αν και είχε προπονήσει μεγάλα κλαμπ (Γιουβέντους, Ρόμα, Ίντερ, Μονακό, Ατλέτικο, Βαλένθια, Τσέλσι κ.α) δεν είχε πάρει πρωτάθλημα, πέτυχε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα. Τα λέμε ξανά το 2028 μάλλον.
